مشکل دلارهای نفتی نیست؛ مدیریت درد اصلی است!

دیروز معاون میراث فرهنگی خبر از همکاری وزارت نفت در بازسازی یا طرح های عمرانی سایت تاریخی پاسارگاد و تخت جمشید دارد و همه خبرنگاران خرسند از این همکاری که دوباره دلارهای نفتی گریبان صنعت خصوصی را گرفت، روانه دفتر کارهای خود شدند تا این خبر ناب را از همکاری دو ارگان درآمدزا را برای علاقه مندان مخابره کنند.

اما آیا واقعا صنعت گردشگری یا میراث فرهنگی و تاریخی ما نیازمند حمایت دلارهای نفتی است؟ مگر نه این که همین مسئولان فعال در سازمان میراث فرهنگی سخن از درآمدزایی صنعت گردشگری و جایگزینی آن با دلارهای نفتی می گفتند، پس چه شد که دوباره به قول معروف همه راه ها به رم خودمان ختم شد؟

این موضوع هرچند جای خوشحالی است که به همت فردی در سازمان میراث فرهنگی زمینه حفاظت از میراث باستانی ایران که خود حکم چاه نفتی بدون پایان برای کشورمان دارد، فراهم شده، اما واقعا صنعت گردشگری ایران توان اداره خود را نداشته یا ندارد؟ پس چگونه می توان نسبت به درآمد و صادرات نامرئی آن مطمئن شد و برای آن برنامه ریزی کرد؟ حال آن که بسیاری از کشورهای دنیا یا حتی همین نزدیک مرزهای خودمان کل بودجه سالانه دولتی را روی جیب گردشگران محاسبه می کنند. با این پرسش به این موضوع می رسیم که صنعت گردشگری ایران به ذات خود ثروتمند است، اما ظاهرا این مدیران دولتی هستند که توان بهره برداری از آن را ندارند و باز هم دست استمداد به سوی وزارتی دیگر که سال ها تلاش کرده ایم از چنبره حاکمیت درآمد آن خارج شویم، دراز کرده اند.

بجاست یک بار و فقط برای یک بار بخش خصوصی را حاکم گردشگری و میراث فرهنگی کشور کنیم تا نه تنها از دلارهای نفتی رهایی یابیم؛ بلکه از جیب گردشگران در زیرساخت های صنعت نفت سرمایه گذاری کنیم. این آرزویی واهی نیست؛ بلکه واقعیتی پنهان در صادرات نامرئی ایران است که هنوز مسئولان به آن ایمان ندارند.