کانال پاناما و نحوه حرکت کشتی ها در این کانال

حمل و نقل دریایی از قدیم برای بشر بسیار مهم بوده بطوری که بیشترین تحولات سیاسی و اقتصادی در کشورها را می توان به دسترسی آنها به آبهای آزاد متکی دانست.

با توجه به همین اهمیت بشر سعی داشته تا با وصل کردن آبهای آزاد به یکدیگر توان حمل و نقل دریایی و دسترسی کشتی ها را به کشورها آسان تر کند. به همین منظور بشر طی سالیان سال توانست آب راههای مختلفی را در جهت به منظور دست یابی به این مهم مورد بررسی قرار دهد و برخی را نیز استفاده کند که تعدادی طبیعی و تعدادی از آنها مصنوعی و ساخته دست بشر هستند. طبق شواهد تاریخی ایرانیان باستان شاید پیشگامان استفاده از این آبراهها برای دسترسی کشتی هایشان به دیگر کشورها باشند بطوری که برای عبور از سوئز توانسته بودند با ابتکاری بسیار جالب کشتی های خود را تا نزدیکی کانال هدایت کنند و بعد مسیری را با استفاده از نیروی اهرم و نوار نقاله کشتی را روی خشکی تا رسیدن به دریا عبور دهند به این وسیله توانسته بودند نیاز خود را برطرف کنند. البته این مسیر بسیار کوتاه و در حد چند صد متر بوده و کشتی های آن زمان هم قابلیت این کار را داشته اند .

حال پس از چندین قرن در سال ١٩١٣ میلادی کانال پاناما در قاره آمریکا با استفاده از همین ابتکار اما با فناوری نوین زمانه دوباره هدایت کشتی های بسیار سنگین تجاری و تفریحی را از برعهده گرفته است .

سیستم کار در این آبراه به این گونه است که کشتی ها پس از نزدیک شدن به تنگه کلیه موتورهای خود را خاموش کرده و توسط یک یدک کش به نزدیکی کانال هدایت می شوند از آنجا دو لکوموتیو بسیار قدرتمند با اتصال کابل های قوی به بدنه کشتی آن را به داخل کانال می کشند البته این کانال به صورت استخرهای بسیار بزرگ طبقاتی طراحی شده به این صورت که وقتی کشتی به استخر اول می رسد دریچه ها بسته شده و سطح آب بالا می آید تا هم سطح استخر بعدی شود بعد دریچه باز شده و کشتی به استخر بعدی کشیده می شود و به همین ترتیب تا آخرین مرحله .

با این روش در وقت و هزینه حمل و نقل دریایی بسیار صرفه جویی شده و دسترسی کشتی ها به قاره آمریکا بسیار ساده تر شده است. البته ناگفته نماند که همیشه اینگونه آبراه ها بسیار با اهمیت بوده و حفظ امنیت و کنترل آنها برای همه جهان بسیار مهم بوده بطوری که با بیشترین امکانات و پیشرفته ترین ابزار از آنها حفظ و نگهداری می شود.

عکس ها : رویترز